Stau und Schnee

De deuren van de trein gaan dicht. Ik vang nog een glimp van haar op en weg ben ik. Oostwaarts, naar de eerste bestemming van mijn reis: Arnhem. Vanavond hoop ik In Wenen te zijn.

Verdwaasd zit ik in de coupé voor me uit te kijken. Geen zin om te lezen, geen zin in muziek. Het is ook nog vroeg, ik heb de trein van 0553 uur genomen om op tijd in Arnhem te zijn. Hoewel we op tijd op het perron waren, moesten we nog rennen, alleen het voorste treinstel zou namelijk vertrekken.

Ik neem afscheid van Utrecht, bedekt onder een dikke laag sneeuw. Zwaaien doe ik, naar haar en de de laatste kroeggangers die nog op straat rondlopen. Geen idee wanneer ik weer terug ben.

In Arnhem sneeuwt het. Mijn nieuw aangeschafte waterdichte jack houdt het allemaal netjes tegen. Ik wacht bij het station dat al 10 jaar in de steigers staat, te wachten op de eerste lift, die me naar Regensburg in Duitsland moet brengen. Via de website www.hitchikers.org heb ik met Wouter afgesproken mij om 0645 uur op te komen halen. Geen gedoe met bordjes langs de kant, toeterende auto's en uren wachten. Voor 20 euro op een afgesproken plek op een afgesproken tijd.

Het duurt even, maar daar veschijnt dan de rode Peugeot 205, inderdaad zoals telefonisch besproken, gevuld met Wouter, een andere lifter en een hond. De bagage past er nog makkelijk bij en even later zitten we op de A12 richting de Duitse grens.

Mijn laatste echte liftervaringen dateren al weer van meer dan 20 jaar terug, toen ik nog rückischtlos in iedere auto stapte, al was het 3 uur 's nachts en de bestuurder stoned of dronken. Liften is een wederzijdse dienstverlening, als lifter kom je op je bestemming voor weinig of geen geld, je bestuurder heeft aanspraak en gezelligheid in plaats van te moeten luisteren naar de radio of zijn eigen stem. Ik begin dus al snel een praatje en na een uur of wat, als ook de andere lifter wakker is geworden, wordt het heel gezellig in de auto. Beide heren blijken op weg te zijn naar hun vriendin.

Na een korte stop in Frankfurt om de medepassagiers eruit te laten, rijd ik verder met Wouter richting het zuiden van Duitsland. Ik ben een paar keer gebeld door een voor mij onbekend nummer en besluit terug te bellen. Karel, de Duitse chauffeur van mijn tweede lift, neemt op. Hij geeft aan dat het overal hard sneeuwt en er veel files staan in Duitsland. Dat hadden wij ook al gemerkt.

De oorspronkelijke afspraak was dat ik met Karel om 1600 uur mee zou rijden uit Regensburg naar Wenen, een gokje, want ik had geen idee hoe lang Wouter er over wilde doen. Ik heb geluk: Karel sms't mij dat hij in een file bij Würzburg staan en daar staan wij dus ook in. Als alles weer rijdt vraag ik Karel of we kunnen afspreken bij Rasthof Steigerwald en nog geen uur later zit ik bij hem in de auto. Karel heeft nog geen 10 minuten op mij hoeven wachten bij de Rasthof. Een perfecte overstap, ruim voor Regenburg.

Weiter geht's. We pikken een tweede lifter op, die ik tegenstelling tot Karel, nauwelijks kan verstaan. Karel staat erop dat we bij een 'Superkoch' gaan eten, die ooit een restaurant met een Michelinster had en nu bij een Raststätte werkt, omdat hij alle bijkomstigheden van de zo felbegeerde ster niet kon waarmaken. Koken kan die inderdaad, nog nooit zo goed bij een wegrestaurant gegeten.

Een stuk voor de Duits-Oostenrijkse grens stapt de medepassagier uit. Het is inmiddels 1830 uur en Karel en ik hebben nog een reis van minimaal 3 uur voor de boeg. Die tijd loopt al snel op, als we achter twee sneeuwschuivers belanden, die naast elkaar de snelweg schoonvegen en van geen wijken weten. Tot aan Oostenrijk rijden we met een gangetje van 30 Km pro Stunde.

Om 2300 uur arriveren we in Wenen. Het is me gelukt, ik ben aangekomen bij de poort naar het Oosten.